Wszyscy tacy sami. Kroczący do jednego rytmu. Tępo patrzący w ekrany swoich laptopów. Można odnieść wrażenie, że nawet oddychają według ściśle określonego rozkładu. Wyczekujący końca dnia, wybicia ostatniej, ósmej godziny pracy, by zebrać swoje rzeczy i wrócić do domu. Wszyscy razem, zamknięci na jedną czwartą dnia, pięć razy w tygodniu w tym samym budynku, a jednak każdy z nich jest zupełnie sam. Ludzie, ale jacyś nieludzcy.
Obserwując ich, w sercu może zagościć niepokój, lęk czy smutek. W moim zagościł wstyd, że tworzymy takie społeczeństwo. Jednak jest taki okres w roku, parę magicznych dni, gdy zapominamy o codzienności, gdy nawet oni, zdejmują białe koszule, gdy nawet oni odkładają na bok czarne laptopy. To taki czas, gdy przypominamy sobie, że bliskość i uśmiech nic nas nie kosztują. Otwieramy się na innych i pozwalamy sobie na bycie sobą, przestajemy podążać za schematami. Chcemy mieć szczęście i nieść szczęście. Te dni budzą we mnie wiarę, że nie jesteśmy aż tak zepsuci, i nadzieję, że kiedyś może tak być zawsze.
Właśnie o grupie takich zapracowanych, nieludzkich ludzi, którzy dopiero w wigilijny wieczór zdołali otworzyć serca na swojego przyjaciela z pracy, w dniu 20 grudnia 2019 roku opowiedzieli uczniowie Katowickiego Centrum Edukacji Zawodowej. Historia została opatrzona utworami o wierze, nadziei i miłości wykonanymi przez szkolny zespół oraz trzema tekstami czytanymi zza sceny.
Tegoroczne jasełka były niebanalne, pozwalające każdemu na własną interpretację i odnalezienia w nich kawałka siebie.
Julia Bańkowska
